Strona:Charlotte Brontë - Dziwne losy Jane Eyre.pdf/111

 — Ale dokąd ty idziesz, Helenko? Czy ty to rozumiesz? Czy wiesz?
 — Wierzę; mam wiarę; idę do Boga.
 — Gdzie jest Bóg? I kto jest Bóg, Helenko?
 — Mój Stwórca i twój, który nie unicestwi swojego stworzenia. Polegam całkowicie na Jego potędze i ufam najmocniej w Jego dobroć: liczę godziny, rychło nadejdzie ta wielka chwila, która mnie powróci do Niego, a Jego mnie objawi.
 — Więc ty jesteś pewna, Helenko, że istnieje takie miejsce, niebo, i że dusze nasze dostaną się tam, gdy poumieramy?
 — Jestem pewna, że jest taka kraina przyszłości; wierzę, że Bóg jest dobry; powierzam Mu nieśmiertelną cząstkę swoją bez żadnej obawy; Bóg jest moim ojcem; jest moim przyjacielem; ja Go kocham i wierzę, że i On mnie kocha.
 — A czy ja się z tobą spotkam, Helenko, gdy umrę?
 — Przyjdziesz do tej samej krainy szczęśliwości; przyjmie cię ten sam wszechpotężny, wspólny Ojciec, nie wątpię o tem, droga Joasiu.
 Znowu zapytałam, ale tym razem w myśli jedynie: „Gdzie jest ta kraina?“ I otoczyłam ramionami Helenkę, tuląc się do niej; droższą mi była, niż kiedykolwiek; „nie puszczę cię? nie pozwolę ci odejść!“ myślałam; leżałam z twarzą ukrytą na jej ramieniu. A wtedy ona, jak najłagodniej, powiedziała:
 — Jak mi dobrze i wygodnie! Ten ostatni atak kaszlu zmęczył mnie trochę; zdaje mi się, że będę mogła zasnąć; ale nie odchodź ode mnie Joasiu; miło mi czuć cię przy sobie.
 — Zostanę z tobę, Helenko najdroższa! Nikt mnie stąd nie zabierze!
 — Ciepło ci, kochanie?
 — Tak.
 — Dobranoc, Joasiu.
 — Dobranoc, Helenko.
 Pocałowałyśmy się i wkrótce zasnęłyśmy obie.