Strona:Charlotte Brontë - Dziwne losy Jane Eyre.pdf/162

 Pani Fairfax opuściła robotę na kolana, i podniosła brwi, dziwiąc się, co to za rozmowa.
 — Ale proszę — podjął znowu pan Rochester — chociaż pani zapiera się rodziców, musi pani mieć przecież jakichś krewnych — wujów, stryjów, ciotki?
 — Nie; nie znam żadnych.
 — A rodzinny dom pani?
 — Nie mam domu.
 — Gdzie bracia pani i siostry mieszkają?
 — Nie mam ani braci ani sióstr.
 — Kto panią tutaj polecił?
 — Podałam ogłoszenie w gazecie, a pani Fairfax odpowiedziała na moje ogłoszenie.
 — Tak — wmieszała się dobra pani Fairfax, rozumiejąc teraz, na jakim gruncie stanęliśmy — i niema dnia, iżebym nie dziękowała Opatrzności, że tak pokierowała moim wyborem. Panna Eyre była nieocenioną towarzyszką dla mnie, pełną dobroci i staranności nauczycielką dla Adelki.
 — Niech się pani nie trudzi wystawieniem jej świadectwa — odpowiedział pan Rochester — pochwały mnie nie skaptują: na własnym sądzie polegam. Ta osoba zaczęła od tego, że konia mego przyprawiła o upadek.
 — Jakto, panie? — rzekła pani Fairfax.
 — Jej zawdzięczam to zwichnięcie.
 Wdowa, nie rozumiejąc, słuchała zdumiona.
 — Panno Eyre, czy mieszkała pani kiedy w mieście?
 — Nie, panie.
 — Dużo pani bywała w towarzystwach?
 — Jedynem mojem towarzystwem były uczennice i nauczycielki w Lowood, a teraz mieszkańcy Thornfield.
 — Czy dużo pani czytała?
 — Tylko te książki, które przypadkiem wpadły mi w ręce; ale to nieliczne i niebardzo uczone.
 — Prowadziła pani życie zakonnicy: niewątpliwie musi pani być należycie wyćwiczona w praktykach religijnych; Brocklehurst, który, jak rozumiem, jest dyrektorem Lowood, to duchowny, nieprawdaż?
 — Tak, panie.