Strona:Charlotte Brontë - Dziwne losy Jane Eyre.pdf/257

też uważałam i byłam ostrożna od samego początku rozmowy. Podejrzywałam jakąś maskaradę. Wiedziałam, że Cyganki i wróżbiarki nie wyrażają się w ten sposób, jak ta rzekoma stara baba; przytem zauważyłam, że mówi sztucznie zmienionym głosem i że starannie twarz ukrywa. Myśl moja jednakże krążyła dokoła Gracji Poole, tej żyjącej zagadki, tej tajemniczej dla mnie istoty. Nie pomyślałam nawet o panu Rochesterze.
 — O czemże to panna Joanna duma? — zapytał. — Co oznacza ten poważny uśmiech?
 — Zdziwienie i zadowolenie z siebie. Pozwala mi pan teraz usunąć się, nieprawdaż?
 — Nie, jeszcze chwilę. Powiedz mi, co tam ludzie robią w salonie?
 — Przypuszczam, że rozprawiają o Cygance.
 — Usiądź! Powiedz mi, co o mnie mówili.
 — Lepiej, żebym się już nie zatrzymywała; musi być blisko jedenastej. Ach, ale czy też pan wie, że obcy jakiś gość przybył tu podczas nieobecności pańskiej?
 — Obcy gość!... nie; któż to być może? Ja nie oczekiwałem nikogo; czy odjechał?
 — Nie; powiedział, że zna pana oddawna i że może sobie pozwolić zainstalować się tutaj aż do pańskiego powrotu.
 — A niechże go licho! Tak powiedział?! Czy podał swoje nazwisko?
 — Jego nazwisko jest Mason, panie, a przybywa z Indyj Zachodnich; zdaje mi się, że z Spanish Town na Jamajce.
 Pan Rochester stał przy mnie; ujął był moją rękę z zamiarem poprowadzenia mnie do krzesła. Gdym mówiła, ścisnął mi tę rękę konwulsyjnie; uśmiech na ustach jego zamarł, jakgdyby kurcz zatamował mu oddech.
 — Mason!... Indje Zachodnie! — powiedział tonem automatu, nastawionego na te jedyne słowa. — Mason... Indje Zachodnie!... — powtórzył.
 Trzy razy wymówił te słowa, blednąc coraz bardziej; zdawało mi się, że traci przytomność.
 — Czy panu słabo? — zapytałam.