Strona:Charlotte Brontë - Dziwne losy Jane Eyre.pdf/259

 — Śmieją się i rozmawiają!
 — Czy nie mają min poważnych i tajemniczych, jakgdyby coś dziwnego usłyszeli?
 — Bynajmniej: żartują, wesołość ich ponosi.
 — A Mason?
 — I on się śmiał.
 — Gdyby wszyscy ci ludzie weszli tutaj gromadą i napluli na mnie, cobyś ty zrobiła, panno Joanko?
 — Wypędziłabym ich z pokoju, panie, gdybym mogła.
 Uśmiechnął się słabo.
 — Ale gdybym ja poszedł do nich, a oni tylko popatrzyli na mnie chłodno, poszeptali między sobą drwiąco i zaczęli się wynosić pokolei, zostawiając mnie samego, co wtedy? Czy poszłabyś razem z nimi?
 — Myślę, że chyba nie; milejby mi było pozostać z panem.
 — Ażeby mnie pocieszać?
 — Tak, panie, ażeby pana pocieszać, o ileby to było w mojej mocy.
 — A gdyby oni za to, że trwasz przy mnie, obrzucili cię pogardą?
 — Prawdopodobnie nicbym o tej ich pogardzie nie wiedziała; a gdyby nawet, nie dbałabym o nią wcale.
 — Tak więc dla mnie potrafiłabyś stawić czoło obmowie?
 — Potrafiłabym to uczynić dla każdego przyjaciela, któryby wart był, ażebym przy nim stała, tak jak z pewnością pan wart jest tego.
 — Wróćże tam teraz do pokoju; podejdź spokojnie do pana Mason i szepnij mu do ucha, że Rochester wrócił i pragnie się z nim zobaczyć: przyprowadź go tutaj, a potem zostaw nas samych.
 — Dobrze, panie.
 Spełniłam jego rozkaz. Całe towarzystwo wytrzeszczało na mnie oczy, gdy szłam wśród nich prosto do miejsca, gdzie stał pan Mason; powtórzyłam mu, co miałam polecone; wyszedł za mną z pokoju, wpuściłam go do bibljoteki, a potem poszłam na górę.