Strona:Charlotte Brontë - Dziwne losy Jane Eyre.pdf/263

 — Tak, panie.
 — I ubrana?
 — Tak jest.
 — Więc proszę wyjść, ale spokojnie.
 Usłuchałam. Pan Rochester stał na korytarzu, trzymając świecę.
 — Jesteś mi potrzebna — rzekł — pójdź tędy; ale nie śpiesz się i nie rób hałasu.
 Miałam na nogach cienkie pantofle, mogłam więc po chodniku korytarza stąpać cicho jak kot. Pan Rochester szedł wzdłuż korytarza i po schodach, aż wkońcu zatrzymał się w niskim, ciemnym korytarzu nieszczęsnego trzeciego piętra; ja szłam za nim i stanęłam przy jego boku.
 — Czy nie masz gąbki w swoim pokoju? — zapytał szeptem.
 — Mam owszem.
 — A sole... sole trzeźwiące?
 — I te mam także.
 — Więc wracaj i przynieś jedno i drugie.
 Poszłam, zabrałam oba przedmioty i powróciłam. Pan Rochester czekał, trzymał w ręku klucz; zbliżywszy się do jednych z tych małych, czarnych drzwi, wsunął go w zamek; zatrzymał się jednak i znów zwrócił się do mnie:
 — Czy me zrobi ci się słabo na widok krwi?
 — Sądzę, że nie; jednak nie byłam dotąd nigdy wystawiona na próbę.
 Uczułam dreszcz, gdy to mówiłam; nie zrobiło mi się jednak ani zimno ani słabo.
 — Pokaż mi rękę — rzekł — nie możemy ryzykować omdlenia.
 Podałam mu rękę.
 — Ciepła i spokojna — zauważył.
 Przekręcił klucz i otworzył drzwi.
 Ujrzałam pokój, który, pamiętałam, że widziałam już przedtem, wtedy, kiedy pani Fairfax oprowadzała mnie po domu. Pokój zawieszony był makatami; w jednej części jednak makata była teraz odgarnięta i widać było drzwi, wtedy niewidoczne. Drzwi te były otwarte; światło świeciło w pokoju w głębi; słyszałam stamtąd płynący