Strona:Charlotte Brontë - Dziwne losy Jane Eyre.pdf/296

 — Jak długo chcesz tam zabawić?
 — Jak będę mogła najkrócej.
 — Przyrzecz mi, że zabawisz tam tylko tydzień...
 — Wolałabym nie dawać słowa, może musiałabym je złamać.
 — W każdym razie powrócisz, panno Joanko: pod żadnym pozorem nie dasz się u niej zatrzymać na stałe?
 — O nie! Z pewnością powrócę, jeśli wszystko będzie dobrze.
 — A kto z tobą pojedzie? Przecież nie pojedziesz sto mil sama?
 — Nie, panie, przysłała po mnie swojego stangreta.
 — Czy to człowiek godzien zaufania?
 — O tak, od lat dziesięciu służy w tej rodzinie.
 Pan Rochester rozmyślał chwilę.
 — Kiedybyś chciała pojechać?
 — Jutro wcześnie rano, panie.
 — No dobrze; będzie panna Joanka potrzebowała pieniędzy; nie możesz puszczać się w podróż bez pieniędzy, a przypuszczam, że wiele ich nie masz: ja pannie Joance dotychczas nie płaciłem pensji. Ile też masz całego majątku, Joanko? — zapytał, uśmiechając się.
 Wyciągnęłam sakiewkę; chuda była jej zawartość.
 — Pięć szylingów, panie.
 Wziął sakiewkę, wytrząsnął sobie cały skarb na dłoń i śmiał się, jakgdyby jego szczupłość go bawiła. Niebawem wyciągnął portfel.
 — Weź to — rzekł, podając mi banknot.
 Był to banknot pięćdziesięciofuntowy, a był mi winien tylko piętnaście funtów. Powiedziałam mu, że nie mogę wydać reszty.
 — Ja nie potrzebuję reszty; przecież wiesz. Bierz swoją pensję.
 Nie chciałam przyjąć więcej, niż mi się należało. Zmarszczył się zrazu, ale wnet, jakgdyby sobie coś przypominał, powiedział:
 — Słusznie! Słusznie! Lepiej ci teraz wszystkiego nie dawać: zostałabyś tam może ze trzy miesiące, gdy-