Strona:Charlotte Brontë - Dziwne losy Jane Eyre.pdf/365

 — Pan więcej niż wszystko inne wydaje mi się jakąś zjawą: pan jest czystym snem!
 Wyciągnął rękę, śmiejąc się.
 — Czy to sen? — zapytał, wysuwając ją prosto przed moje oczy. Miał zaokrągloną, muskularną i silną rękę, jako też długie, silne ramię.
 — Tak, chociaż jej dotykam, to sen — odpowiedziałam, odsuwając ją. — Czy pan już jeść więcej nie będzie?
 — Nie, Joanko, skończyłem.
 Zadzwoniłam i kazałam sprzątnąć tacę. Gdy pozostaliśmy znów sami, poprawiłam ogień i zajęłam niski stołeczek u kolan mojego pana.
 — Już dochodzi północ — rzekłam.
 — Tak; ale pamiętaj, Joanko, żeś mi przyrzekła czuwać ze mną w przeddzień ślubu.
 — Tak, i dotrzymam przyrzeczenia; chętnie posiedzę jeszcze co najmniej z godzinę albo ze dwie; wcale nie mam ochoty kłaść się spać.
 — Czy wszystkie przygotowania pokończyłaś?
 — Wszystkie, panie.
 — I ja z mojej strony również — powiedział. — Załatwiłem wszystko — i wyjedziemy z Thornfield jutro, w pół godziny po powrocie z kościoła.
 — Bardzo dobrze, drogi panie.
 — Z jakim nadzwyczajnym uśmiechem wypowiedziałaś te słowa „bardzo dobrze“, Joanko! Jak ci pałają rumieńce na każdym policzku! i jak dziwnie błyszczą oczy! Czy aby dobrze się czujesz?
 — Chyba że tak.
 — Chyba że tak! Co ci jest? Powiedz mi, co czujesz.
 — Nie mogę, panie; żadne słowa nie potrafiłyby wyrazić mych uczuć. Pragnęłabym, ażeby ta godzina nie miała końca; kto wie, jaki los przynieść może następna.
 — To chorobliwe przywidzenia, Joanko! Podnieciłaś się zbytecznie albo przemęczyłaś!
 — A pan, czy czuje się spokojny i szczęśliwy?
 — Spokojny?... nie, ale szczęśliwy — do głębi serca.