Strona:Charlotte Brontë - Dziwne losy Jane Eyre.pdf/439

 — Czy pani jest uczona na książkach? — zapytała niebawem.
 — O tak, i bardzo.
 — Ale pani nie była na pensji, w szkole?
 — Owszem, byłam przez ośm lat.
 Otworzyła oczy szeroko.
 — A więc dlaczego się pani sama utrzymać nie może?
 — Utrzymywałam się sama i mam nadzieję, że i nadal utrzymywać się będę. A co to macie robić z tym agrestem? — zapytałam, gdy wydobyła koszyczek z owocem.
 — Ciastka z tem będą.
 — Dajcie mi to; ja wam oczyszczę.
 — Nie; ja nie chcę, żeby się pani męczyła.
 — Ale ja muszę coś robić; proszę was, dajcie mi to!
 Zgodziła się, a nawet przyniosła mi czysty ręcznik, ażebym go rozpostarła na sukni, by jej, jak powiedziała, „nie powalać“.
 — Pani nie była przyzwyczajona do roboty służących, ja to widzę po rękach pani — zauważyła. — Może pani była krawczynią?
 — Nie, mylicie się. Ale teraz mniejsza z tem, czem ja byłam: nie łamcie sobie więcej głowy nade mną i lepiej powiedzcie mi, jak się nazywa ten dom, w którym jesteśmy.
 — Niektórzy nazywają go Marsh End, a niektórzy Moor House.
 — A ten pan, który tu mieszka, nazywa się January?
 — Nie, pan January tutaj nie mieszka: jest tu tylko chwilowo. Mieszka we własnej parafji w Morton.
 — W tej wiosce o parę mil stąd?
 — Tak jest.
 — A czem jest pan January?
 — Jest duchownym.
 Przypomniałam sobie odpowiedź starej gospodyni na plebanji, gdy chciałam się widzieć z proboszczem.
 — Więc to tutaj mieszkał jego ojciec?