Strona:Charlotte Brontë - Dziwne losy Jane Eyre.pdf/484

ognisku. Uważając, że należy coś powiedzieć, zapytałam, czy nie wieje na niego od drzwi za jego plecami.
 — Nie, nie! — odpowiedział krótko i nieco sucho.
 „Dobrze — pomyślałam — jeżeli nie chcesz mówić, to możesz milczeć; zostawię cię w spokoju, wrócę do swej lektury.“
 Niebawem January poruszył się; śledziłam jego ruchy. On jednak wyciągnął tylko portfel, dobył list jakiś, odczytał go w milczeniu, złożył, schował zpowrotem, i znowu popadł w zadumę. Niepodobna mi było czytać, mając taki żywy mebel przed sobą. Zniecierpliwiona nie mogłam usiedzieć spokojnie; choćbym się miała narazić na szorstką odprawę, muszę mówić.
 — Czy Diana albo Marja pisały w ostatnich czasach?
 — Nie, nie pisały od czasu tego listu, który pani pokazywałem tydzień temu.
 — A czy nie zaszły jakie zmiany w zamiarach pańskich? Czy nie dostanie pan wezwania do opuszczenia Anglji wcześniej, niż się pan spodziewał?
 — Niestety nie; taki szczęśliwy los nie stanie się moim udziałem.
 Nic nie wskórawszy, zmieniłam temat. Postanowiłam mówić o szkole i o uczennicach.
 — Matka Marysi Garret jest zdrowsza, Marysia przyszła do szkoły dziś rano; będę też miała od przyszłego tygodnia cztery nowe uczennice z odlewni, byłyby przyszły dzisiaj, gdyby nie ta śnieżyca.
 — Doprawdy!
 — Pan Oliver płaci za dwie.
 — Płaci?
 — Pan Oliver zamierza na Boże Narodzenie wyprawić dla całej szkoły poczęstunek.
 — Wiem o tem.
 — Czy to pan mu tę myśl podsunął?
 — Nie.
 — A więc kto?
 — Przypuszczam, że jego córka.