Strona:Charlotte Brontë - Dziwne losy Jane Eyre.pdf/49

oczami, mrugającemi pod krzaczastemi brwiami, orzekł basem uroczyście:
 — Jest małego wzrostu. W jakim jest wieku?
 — Dziesięć lat.
 — Aż tyle? — odpowiedział tonem powątpiewania, poczem w dalszym ciągu przez parę minut przyglądał mi się badawczo.
 — Jak się nazywasz, dziewczynko? — zwrócił się wkońcu do mnie.
 — Joanna Eyre, panie.
 Wymawiając te słowa podniosłam na niego oczy. Ten pan wydał mi się wysoki, ale to prawda, że ja byłam bardzo mała. Rysy miał grube i wszystko w nim było surowe, wymuszone.
 — No powiedz mi, Joanno Eyre, czy jesteś dobrem dzieckiem?
 Niepodobna mi było odpowiedzieć na to twierdząco; moje otoczenie było przeciwnego zdania; milczałam. Pani Reed odpowiedziała za mnie wymownem potrząśnięciem głowy, dodając:
 — Może lepiej o tem nie mówić, panie Brocklehurst.
 — Przykro mi, doprawdy, że muszę to słyszeć! Muszę z nią trochę pogadać! — Tu, łamiąc swą prostopadłą linję, zakwaterował się w fotelu naprzeciw pani Reed. — Pójdź tutaj — rzekł.
 Przeszłam przez dywan; postawił mnie prosto przed sobą. Jakąż on miał twarz, gdy zobaczyłam ją prawie na jednym poziomie z moją własną! co za wielki nos! a jakie usta! i co za ogromne wystające zęby!
 — Niema smutniejszego widoku nad widok niegrzecznego dziecka — zaczął — zwłaszcza niegrzecznej dziewczynki. Czy ty wiesz, dokąd źli idą po śmierci?
 — Idą do piekła — odpowiedziałam szybko i trafnie.
 — A co to jest piekło? Czy możesz mi na to odpowiedzieć?
 — Piekło to otchłań, pełna ognia.
 — A czy tybyś chciała wpaść do tej otchłani i smażyć się tam na wieki?
 — Nie, panie.