Strona:Charlotte Brontë - Dziwne losy Jane Eyre.pdf/560

 — Już mniejsza z tem, co przecierpiałam, trwało to krótko.
 I teraz zaczęłam mu opowiadać, jak zostałam przyjęta w Moor House, jak otrzymałam stanowisko nauczycielki i t. d., następnie, jak spadł na mnie majątek, jak odkryłam moich krewnych. Oczywiście imię Januarego Riversa zachodziło często w mojem opowiadaniu. Gdy skończyłam, pan Rochester to imię natychmiast podchwycił.
 — Ten January zatem jest twoim kuzynem?
 — Tak jest.
 — Wspominałaś go często: czy ty go lubisz?
 — To bardzo dobry człowiek, panie; nie mogłabym go nie lubić.
 — Dobry człowiek. Czy to znaczy: że jest to przyzwoity i godny, pięćdziesięcioletni mężczyzna, czy też co innego?
 — January, panie, ma dopiero dwadzieścia dziewięć lat.
 — Jeune encore, jak mówią Francuzi. Czy to osoba niskiego wzrostu, flegmatyczna i brzydka? Osoba, której dobroć polega raczej na braku wyraźnych win, niż na dzielnem pełnieniu cnót?
 — January jest niezmordowanie czynny. Żyje tylko pragnieniem spełniania wielkich, wzniosłych czynów.
 — Ale umysł jego? Prawdopodobnie raczej ograniczony? Ma dobre chęci, ale wzruszasz ramionami, gdy słuchasz, co mówi?
 — January mało mówi, panie: a to, co mówi, jest zawsze trafne. Umysł ma wybitny, powiedziałabym, że nietyle wrażliwy, ile potężny.
 — Jest to więc człowiek zdolny?
 — Bardzo.
 — I prawdziwie wykształcony?
 — Nietylko wykształcony, ale głęboko uczony.
 — Ale jego maniery, zdaje mi się, że mówiłaś, iż jego maniery nie są w twoim guście, jest to pedant zarozumiały i trąci kaznodzieją?