Strona:Charlotte Brontë - Dziwne losy Jane Eyre.pdf/72

 — Jest to częściowo szkoła dobroczynności; ty i ja i my wszystkie jesteśmy dziećmi na koszcie dobroczynności. Przypuszczam, że jesteś sierotą; czy nie straciłaś ojca albo matki?
 — Oboje umarli, gdy byłam maleńka, tak że ich wcale nie pamiętam.
 — Otóż wszystkie dziewczęta tutaj straciły albo jedno z rodziców, albo oboje, a ten dom nazywa się zakładem wychowawczym sierot.
 — Więc my tutaj nic nie płacimy? Czy oni nas utrzymują za darmo?
 — Płacimy, albo krewni nasi płacą rocznie piętnaście funtów od każdej.
 — A więc dlaczego nazywają nas dziećmi na koszcie dobroczynności?
 — Ponieważ piętnaście funtów nie wystarcza na utrzymanie i na naukę, a czego brakuje, dopełnia się ze składek.
 — A kto się składa?
 — Składają się rozmaici dobroczynni panowie i panie tu w okolicy i w Londynie.
 — Kto to był Naomi Brocklehurst?
 — Ta pani, która zbudowała nową część tego domu, jak o tem napisano na tablicy, i której syn dozoruje i rządzi wszystkiem tutaj.
 — Dlaczego?
 — Ponieważ jest skarbnikiem i dyrektorem zakładu.
 — Ach, więc ten dom nie należy do tej wysokiej pani, która nosi zegarek i która powiedziała, że mamy dostać chleba z serem?
 — Do panny Temple? O, nie! Dobrzeby było! Ona odpowiada przed panem Brocklehurstem za wszystko, co robi. Pan Brocklehurst kupuje wszelkie nasze pożywienie i wszelkie dla nas ubranie.
 — Czy on tutaj mieszka?
 — Nie — dwie mile stąd, w dużym dworze.
 — Czy to dobry człowiek?