Strona:Charlotte Brontë - Dziwne losy Jane Eyre.pdf/73

 — Jest duchownym i mówią, że robi wiele dobrego.
 — Czy powiedziałaś, że ta wysoka pani nazywa się panna Temple?
 — Tak jest.
 — A tamte inne nauczycielki jak się nazywają?
 — Ta, która ma rumiane policzki, nazywa się panna Smith; ona uczy robót i przykrawa, gdyż my same szyjemy sobie ubrania, płaszcze i wszystko; ta mała z czarnemi włosami, to panna Scatcherd; ona uczy historji i gramatyki i słucha lekcyj drugiej klasy; a ta, która chodzi w szalu i chustkę do nosa przywiązuje do paska żółtą wstążką, to madame Pierrot: pochodzi z Lille we Francji i uczy francuskiego.
 — Czy ty lubisz nauczycielki?
 — Dosyć.
 — A tę małą czarną i madame...? nie umiem wymówić jej nazwiska tak, jak ty.
 — Panna Scatcherd jest prędka... uważaj, żebyś jej się nie naraziła; madame Pierrot to wcale niezła osoba.
 — Ale panna Temple jest najlepsza — nieprawdaż?
 — Panna Temple jest bardzo dobra i bardzo mądra; ona przewyższa tamte, gdyż umie o wiele więcej niż one.
 — Czy dawno jesteś tutaj?
 — Od dwóch lat.
 — Czy jesteś sierotą?
 — Matka moja nie żyje.
 — Czy czujesz się tutaj szczęśliwą?
 — Trochę za wiele się pytasz. Dałam ci już dosyć odpowiedzi tymczasem; teraz chciałabym poczytać.
 W tejże chwili jednak odezwał się dzwonek, wzywający nas na obiad; wróciłyśmy do domu.
 Zapach, unoszący się teraz w refektarzu, nie o wiele był ponętniejszy od tego, który uraczył nosy nasze przy śniadaniu. Podano obiad w dwóch dużych bla-