Strona:Chimera 1907 z. 28-30.djvu/468

LIRYKA455

 Na stawach zasypia w ciszy pojednane życie. Zapach ziemi i mleczny pył księżycowy budują cudne, o lukach kwiatów pałace nocy...
 — A dwoista twarz człowieka zagląda mi w oczy — swoją zgryzotą — konieczności bytu.
 I jestem jak puhar, w którym wino i żółć; a pije je Chrystus duszy na krzyżu...

 Na stawach zasypia w ciszy pojednane życie.
 Chciałbym wyciągnąć ręce i chwycić niewidzialne struny przestrzeni, aby z nich runąć, — kiedy zmaleje mi gwiazda ziemi.


 SZEPTY.

 I płakać czasem chcę, a płakać nie mogę — —
 Gdy są mi wszyscy jacyś oschli i twardzi, niby zapylone kaktusy, — jedyna ozdoba piwnicznej izdebki, straconego czasu.
 Gdy są mi jak kaktusy, gdzie gdyby padła świeża kropla wody, toby nie przywróciła szarościom — zieleni, aleby schła, obsiadała kurzem — i wreszcie — rozpadła się, jak suchy grzybek umarłej pleśni. —
 Więc po cóż te krople, — kiedy widzę wtedy kaktusy?
 Te krople mię dławią, gorzkim jałowcem okadzają głowę, i myśli dają suchość popiołu. — — — —
 Wtedy śni mi się zamek na czerwonej skale.
 Tysiące gorzkich szeptów ze suchych warg wzbijają się ku niemu z ciemnej doliny.
 Słońce zachodzi, i ztąd purpura na skale.
 A w zamku, usnęła z ciężką zmorą na strunach — harfa wiecznej tajemnicy dusz. — — — —
 Jeszcze chwila, a na rdzawych murach usiądzie widmowy połysk gwiazd, a w dole szepty suchych warg zmienią się w majaczenia gardeł, opanowanych strasznym snem. — —
 Zbudź się, harfo...
 Niech przyjdzie do ciebie, przez skrzypiące cicho drzwi, jakieś białe ukojenie ziemi, które się kiedyś ze słońca rzuciło głową w dół, za wymykającym się żalem...
 Niech przyklęknie u twojej rzeźbionej podstawy, i oblicze ech przyciskając do struny — zagra — — —