Bracia moi, siostry, żegnam was,
Już mnie nie ujrzycie w żądny czas!
Przyjaciele moi, żegnajcie mi,
Już się rozstajemy po wszystkie dni! —
Tak Marivonic żegnała dom,
Nikt z ludzi nie ulżył jej rzewnym łzom.
Nikogo nic wzruszył jej smutny stan,
Tylko patron statku cieszył ją sam.
— Mała Marivonic, otrzej-że łzy.
Tu na twoje życie nie godzi nikt.
Dolę tutaj możesz szczęśliwą mieć,
Ale co do części. — to inna rzecz. —
— O panie Angliku, powiedz-że mi,
Mam-li tobie tylko powolna być? —
— Naprzód mnie samemu i służbie mej,
Potem mej załodze i w noc i w dzień.
Potem mej załodze na każdy czas,
Więcej stu żeglarzy jest tutaj nas. —
— O panie Angliku, bądź łaskaw dziś,
Pozwól wyjść na pokład na parę chwil.
— Przejdź się po pokładzie, skoro ci cno,
Tylko mi się pilnuj wpaść w morską głąb’. —
