Ta strona została skorygowana.
44CHIMERA
JAN RENAUD[1].
Jan Renaud z wojny powrócił doma.
Jelita własne trzymał rękoma.
— Co w domu słychać, mateńko miła? —
— Żona ci dzisiaj synka powiła. —
— Idź, matko, przodem, pościel mi łoże,
Białe mi łóżko przyrządź w komorze.
Lecz je w najniższej postaw alkowie,
Niechaj się moja żona nie dowie. —
— I przyrządzili mu pościel białą,
Złożyli na niej to ranne ciało.
A gdy północne zapadły cienie,
Jan Renaud wydał ostatnie tchnienie.
— O moja matko, o moja droga,
Co za szlochania tutaj u proga? —
— Nic, moja córko, słuch ciebie myli,
To tylko dziecię maleńkie kwili. —
— O moja matko, o matko złota,
Jakie to słyszę kowanie młota? —
— Moja córeczko, to młoty cieśli,
Wrota do sieni nowe przynieśli. —
- ↑ Francuska. — Chansons populaires recueillies en Franche — Comtè par CH. BEAUQUIER, p. 152
