Strona:Chopin- człowiek i artysta.djvu/212

koniecznie potrzebnem skomponować jeszcze jeden walc dla kota.
 Rossini byłby o tem powiedział: — „Ça sent Scarlatti“. Z tych trzech walców Chopin najbardziej lubiał walca A-moll. Kiedy Stephen Heller powiedział raz, że ze wszystkich walców ten walc najbardziej mu się podoba, Chopin bardzo się ucieszył i — jak opowiada Niecks — zaprosił węgierskiego kompozytora na śniadanie do Café Riche.
 Nie w sali balowej skomponowany — jak taniec poprzedni — a przecie utwór wzorowy to walc w As, op. 42, wydany w lipcu 1840 r. Jest to najdoskonalszy, najbardziej zaokrąglony wzór prób Chopina w zakresie tej formy artystycznej. Przedłużony tryl na Es wzywa nas na salę balową, a dalej: suggiestyczne pomieszanie podwójnych i potrójnych rytmów, kokieterja, wahanie się, namiętne wyznanie i wspaniała „coda“ ze swem echem nocnem — czyż wszystkie te epizody nie mają niezrównanego uroku? Tylko Schumann na niektórych stronach swego „Karnawału“ umie uchwycić w podobny sposób tajemnicę młodego życia i młodej miłości, nie daje jednak ani tak skończonego ani tak barwnego obrazu.
 O frazowaniu tego walca pisał Maurycy Rosenthal w londyńskim „Musical Standard“:
 — W muzyce panuje wolność i braterstwo. Ale rzadko równość. Socjaldemokracja w muzyce nie ma żadnego głosu. Nuty mają prawo do podźwięku, a to prawo zależy od ich roli w tonacji. Nuta opóźniona musi zawsze być akcentowaną. Co do tego punktu trzeba niewątpliwie przyznać słuszność Riemannowi. Przypatrzmy się naszemu przykładowi i podajmy równocześnie akcenty: