Strona:Ciernistym szlakiem.pdf/34

 Zdjął choinkę, potem z bryczki wyciągnął duże drewniane pudełko.
 — A to do ozdoby, do przybrania drzewka, rzekł, składając pudełko w ręce panny Toli.
 — Ach, to już doprawdy zawiele, zaczęła zarumieniona panienka, ale Staś nie dał jej dokończyć, wołając rezolutnie:
 — Wiwat, niech żyje pan Krasnodębski, nasz kochany pan...
 — Niech żyje! za prezent dziękujemy, wołały obie młodsze dziewczynki. Podniosły się na niego rozpromienione oczy, wyciągnęły ręce, on śmiał się i weselił razem z niemi.
 — Coście tu takiej wrzawy narobili? odezwał się niespodziewanie głos gospodarza domu.
 — Pan Krasnodębski przywiózł choinkę, o! jaką śliczną choinkę, wołały młodsze dzieci.
 — I jeszcze coś, jeszcze to pudełko.
 — Pan Krasnodębski was psuje, a wy go za to na dworze zatrzymujecie, zamiast prosić do mieszkania. I sami ot bez ciepłego okrycia marzną na dworze. Marsz mi zaraz wszyscy do domu, ja teraz gościem się zajmę.
 Pochwycono choinkę i, niosąc ją z triumfem, hałaśliwa gromadka znikła we drzwiach wchodowych.
 Bilecki zwrócił się do Krasnodębskiego:
 — Dziękuję ci, sąsiedzie, za uciechę dziatwie sprawioną, tylko te dodatki do choinki to zbytek niepotrzebny.
 — Wybacz pan, ale tak kocham pańską dziatwę, że mi to sprawia prawdziwą przyjemność. One to rozumieją, więc przyjmują, jak dajmy na to, od jakiegoś wujaszka, czy starszego brata.