Strona:Conan-Doyle - Przygody brygadjera Gerarda.pdf/96

tanie to zostało rozstrzygnięte w sposób bardzo prosty, ale zarazem dla mnie wcale niespodziewany.
 Wóz nagle się zatrzymał, a ja usłyszałem kilka surowych głosów.
 — Gdzie, gdzie? — wołał jeden.
 — Na waszym wozie — rzekł inny.
 — Kto taki? — zapytał trzeci.
 — Oficer francuski; poznałem go po czapce i butach.
 Ryczeli wszyscy ze śmiechu.
 — Patrzyłem właśnie z gospody przez okno i widziałem, jak właził do beczki, a czynił to tak szybko, jak torreador w Sewilli, gdy byk następuje mu na pięty.
 — Do której beczki?
 — Do tej tutaj — odparł drab i palnął istotnie pięścią w to miejsce, gdzie się znajduje moja głowa.
 Co za położenie, panowie, dla człowieka na mojem stanowisku! Dziś, po latach czterdziestu, rumienię się jeszcze, gdy sobie to przypomnę.
 Zamknięty jak ptak w klatce i bezwładny musiałem słuchać brutalnego śmiechu tych opryszków — a co gorsza, trapiła mnie myśl, iż moje posłannictwo skończy się nietylko haniebnie, ale także śmiesznie. Błogosławiłbym tego człowieka, któryby wpakował do beczki kulę i w ten sposób wybawił mnie z ciężkiej biedy.
 Słyszałem trzask zwalanych na ziemię beczek, aż wreszcie do mej beczki wsunęły się dwie brodate twarze i dwie lufy karabinów.
 Porwali mnie za rękawy i wyciągnęli na światło dzienne. Musiałem jakoś szczególnie wyglądać, gdy tak stałem w oślepiającym blasku słońca, łypiąc oczyma i chwytając powietrze.