Strona:Cyd.djvu/041

Niechaj go straż poima.
Sądzon będzie do razu.
Ta głowa, co się dumnie
ponad koronę wznosi,
upokorzyć się musi,
choć setne laury nosi.

DON SANSZOBo może nazbyt nagle

rygor nań przykry spada, —
jeśli Don Gomez hrabia
tak szorstko odpowiada.
Lepiej byłoby może
ostawić rzecz czasowi?

DON FERNANDDon Sanszo, milcz! — W tym sporze,

jeźliś niebacznie stanął
po stronie Don Gomeza,
jesteś przeciw — królowi.

DON SANSZOPrzez litość jednak proszę,

pozwól się za nim wstawić.

DON FERNANDSłucham. — Jakaż to litość

i jakie to wstawianie?

DON SANSZONie błagam o to, Panie,

byś karał go łaskawie;