Strona:Czarodziejskie skrzypce.djvu/23

—   21   —

 Smutku panią już nie zwali, Szczęście! — na nią wciąż wołali. — Szczęście nasze ukochane i wesele pożądane!...
 I ożyła wnet kraina... u każdego raźna mina, każdy wesół i szczęśliwy, każdy czuje, że jest żywy...
 Tańczą, bawią się i śmieją i już smutku łez nie leją...
 Nawet olbrzym, człowiek stary, co tak dźwigał wciąż ciężary, rzucił z piaskiem ciężkie wory, wziął ze wszystkich ludzi wzory i zatańczył wnet walczyka, potem skrył się do kącika i spał smaczno przez dzień cały, za ten ciężki trud niemały...
 Wróżki również powróciły i na górach zatańczyły...
 Przyszły także prządki owe, prządki owe złotogłowe... I codziennie w nocnej dobie przychodziły coś prząść sobie...
 Gdy królowi powiedziano, że bawiono się i śmiano, w tej krainie, kędy dama smutna była, zawsze sama... Król swym