Strona:Czerwony kogut.djvu/151

—   145   —

 — Nie potrzeba, nie potrzeba! — odmawiała baba, mieszając się do rozmowy — gwałtu narobi tu Dzieżasowa; będzie wołała zaraz doktora i akuszerki, i Bóg wie jeszcze kogo; a tu nic nie potrzeba; niech chora tylko czeka cierpliwie rozwiązania. Zgotujcie wódki z ziółkami.
 — Janie! jeżeli w Boga wierzysz, — wołała Katarzyna — jedź do mojej mateczki.
 Jan nacisnął czapkę na oczy i wyszedł z izby.
 — Wypij kieliszek wódki — zaproponowała matka — to cię pokrzepi.
 — Wypij, wypij! — namawiała babka — to lepsze od lekarstwa.
 — Wypijmy i my po kieliszku. Na zdrowie! — i wychyliły obydwie.
 — Nie będę piła wódki, nie! — broniła się chora — nie mogę patrzeć, jak wy pijecie; zgotujcie lepiej jakich ziółek, cukier jest pod poduszką w mojem łóżku.
 — Grymasy! — mruczała matka, stawiając kociołek na ogniu — wszystkiego jej się zachciewa; mnie tam w słabości nie potrzeba było ani cukru, ani herbaty. A ta jej czułość, drogi Boże!
 — Prawda, prawda — potakiwała babka — nie ma cierpliwości nawet za grosz. Jak gdyby