Strona:Czerwony kogut.djvu/17

—   11   —

 — Wyszłam — jak gdyby usprawiedliwiała się, jak gdyby skarżyła się Magdzia — lecz zawróciłam... chciałam z tobą pobyć — przyznała się nareszcie.
 To jej przyznanie się złagodziło trochę nastrój Klimki i odezwał się już delikatniejszym głosem:
 — A jak starzy dowiedzą się?
 — To co! pogderzą i tyle.
 — Oj nie! Dostaniesz łupki... Ze starym dziś znowu sparliśmy się... Chciał bić, tylko że gospodyni go powstrzymała...
 — I czego wy wiecznie kłócicie się?
 Klimka milczał. Oczy szybko biegały, jak gdyby czegoś szukając. Nagle zwrócił się do Magdzi i rzekł:
 — Powiedz ty swemu staremu, żeby on mnie nie ruszał, a to źle będzie...
 — Jakżeż to ja jemu powiem?
 — Poprostu powiedz: — Klimka prosi, żeby go nie ruszać, bo może być źle.
 — Nie będę mu nic mówiła. On i tak ciągle mnie śledzi, żebym tylko gdzie z tobą nie spotkała się.
 — A co, obawia się, żeby jemu kto jedynaczki nie świsnął?
 — Nie wiem...
 Za ciepło było siedzieć na przypiecku. Mag-