Strona:Czerwony kogut.djvu/191

—   185   —

 — Antoni!... — z przerażeniem zawołała kobieta i pobladła, jak płótno.
 — Maryś!... — zabełkotał przez zaciśnięte zęby przybysz i, jak orzeł, skoczył ku nim.
 — Maciukas!?... — zawołał, poznawszy z blizka strażnika — a, ty, gadzino, mój dom burzysz, szczęście niweczysz?...
 Wyrósł w ich oczach na olbrzyma. Chwycił strażnika za piersi i tak przycisnął go do ściany, aż mu kości zatrzeszczały.
 — Puść, ty czorcie... — jęknął z wysiłkiem strażnik.
 Antoni podniósł go jedną ręką z ziemi i, kopnąwszy nogą, rzucił ku drzwiom, aż ten zatoczył się.
 — Poczekaj, ty dyable, zapłacę ja ci... do ciupy wsadzę — groził strażnik, wycierając krew z nosa i, pięść pokazując, chciał wymknąć się z izby.
 Porwał go Antoni znowu i jął tłuc głową o ścianę.
 — Będziesz ty mnie tu straszył!... masz... masz... zbójco!...
 Strażnik zaczął jęczeć... Antoni wywlókł go na podwórze i wyrzucił na drogę.
 Wrócił wnet, usiadł przy stole, oparł się i patrzył na żonę. Tak się cały trząsł, że stół skakał pod nim.