Strona:Czerwony kogut.djvu/193

—   187   —

 Zlękłe dzieci patrzyły z obawą na nieznajomego i boczyły się od niego.
 — Janeczku, Antosiu — przemawiał ojciec do nich — czyż nie poznajecie mnie? Jam wasz ojciec i kocham was. Chodźcie tu — kupię wam słodyczy i po pięknym koniku.
 Dzieci, jeszcze wylęknione, zda się nie dowierzając, patrzyły na ojca.
 — Chcecie mieć koniki? — zapytał ojciec.
 — Chcę... — rzekli obaj chłopcy razem.
 Uściskawszy ich, posadził jednego na jednem kolanie, drugiego na drugiem i głaskał i całował.
 — Jutro kupię wam po koniku, a teraz dam »zajęczego rogoisza«...
 — Zajęczego? — pytali chłopcy, śledząc ojca zdziwionemi oczyma.
 — Aha, zajęczego.
 Rozwiązał worek i, wyjąwszy czarny bochenek chleba żołnierskiego, przełamał na pół i dał obudwom.
 — Chociaż czarny, ale smaczny — chwalił ojciec.
 — Skąd, tatusiu, dostałeś? — zapytał starszy.
 — A widzisz, szedłem przez las — patrzę: siedzi zajączek pod jodłą i piecze rogoisz. — Boże dopomóż! — powiadam. — Dziękuję, dziękuję —