Strona:Czerwony kogut.djvu/194

—   188   —

odpowiada zajączek — proszę do pomocy. — Oto widzisz i dostałem rogoisz...
 Dzieci ciekawie słuchały.
 — A my lalę mamy — pochwalił się młodszy.
 — Gdzie? — zapytał ojciec.
 — Tam — na drzwi pokazał chłopak.
 — Babcia małego braciszka nam przyniosła... Karolka — rzekł starszy.
 — A!... — zajęczał Antoni i, odepchnąwszy dzieci, wpadł z powrotem, schwycił żonę za włosy i rzucił na ziemię.
 — Czyje to dziecko? — wołał dzikim głosem. — A, ty, wiedźmo!... Maciukasowe?...
 — A!... — jęczał, schwyciwszy się znowu za głowę, biegał jak szalony po izbie i kopał żonę nogami.
 — Ojczulku, ojczulku, nie bij matusi! — cienkimi głosikami prosiły, łkając, dzieci.
 Jak ścięty runął na ławę i chrapał, wił się, wyrywał sobie włosy z głowy. Potem przyciągnął stół i, oparłszy się o niego, błędnemi oczyma potoczył po izbie... Dzieci, przytulone do matki, cicho płakały.
 — ...Tak zrobić!... Zapomnieć męża, dzieci!... Złamać życie, szczęście zniweczyć... Czyś ty teraz szczęśliwa?... Poco szłaś za mnie? Przecież nie nalegałem, nie namawiałem: mogłaś sobie wybrać innego, lepszego... A ty tylko