Strona:Czerwony kogut.djvu/25

—   19   —

stało. Tymczasem Klimka zarzucił pętlę źrebakowi na szyję i wiódł go do domu.
 Gdy podszedł do gospodarza, rzekł przekornie:
 — Mówiłem: zostaw źrebaka w stajni — nie! zawziął się, jak fluk na słoninę — masz teraz, łataj bok...
 Matas aż posiniał ze złości.
 — A twoje, parchu, oczy, gdzie były? — wołał, idąc ku niemu.
 W Klimkę wszedł przekorny dyabełek i kusił go nie poddać się, stawić się ostro.
 — Trzeba było przywiązać za ogon! — wypalił.
 — Ty, prosiaku, będziesz jeszcze tu gadał! — zawoł Matas i Klimka nie zdążył obejrzeć się, jak dostał po uchu.
 Natychmiast puścił źrebaka, którego ledwo złapał Matas, a sam, zdrętwiały, stał, krwią zalane oczy wparł w gospodarza i rzekł:
 — Gdybyś winnego bił, to jeszcze... to możeby ktoś i zniósł to... Lecz teraz... słuchaj, gospodarzu, policzymy się... ja nie pozostanę ci dłużny...
 — Poszedł, prosiaku! a nie, to rozciągnę i tą samą pętlą wygarbuję skórę i będziesz miał policzenie się — warczał Matas.
 Klimka stał ze spokojną na pozór twarzą