Strona:Czerwony kogut.djvu/289

—   283   —

 — Zlituj się, gosposiu, daj mięsa kąseczek, mleka kropelkę...
 — A skąd wy? — spytała Józefa, widząc nieznajomą.
 — Z daleka córeczko, z Sz-kiej parafii... U nas teraz strasznie chodzić, to wybrałam się, żebrząc, w te strony...
 — A dlaczego u was tak strasznie? — spytała Józefa, ciekawie patrząc na żebraczkę.
 — I, koteczko, w naszych stronach tyle teraz Kozaków i Polaków, że i przejść nie można. Wszystkiemi drogami włóczą się; spotkają — żadnego człowieka spokojnie nie przepuszczą. Jednym dogodzisz, drugim krzywda: tak i nie wie człowiek czego się trzymać. A i naszych ludzi dużo do Polaków ucieka. Tylko co z tego? Złożą młode swe głowy, a bieda jak była, tak i pozostanie.
 — Staruszko, czy powstańcy dobrzy ludzie? — drżącym głosem spytała Józefa.
 — Nieźli, koteczko, oni bidzie, nieźli. Może dobra nam, biedakom, życzą. Przecie oni i głód cierpią, i swoje głowy kładą, chowając się po lasach. Tylko że oni nie zwalczą tych Rosyan, nie; a potem tamci jeszcze gorzej będą uciskali ludzi ze złości...
 — A co, jeżeli zwalczą?... Przecie wtedy, staruszko, wszystkim byłoby lepiej żyć?!...