Strona:Czerwony kogut.djvu/46

—   40   —

 Wieczorem, gdy wyprowadzał konie na nocną paszę, podszedł ku niemu Żydowin i przymawiał się, że razem z nim pojedzie. Klimka zerknął na niego i odparł węzłowato:
 — Jak sobie chcesz.
 Wyjechali obaj.
 Odświeżona po deszczu ziemia swobodniej oddychała i jeszcze milej przemawiała Klimce do duszy. A myśli niespokojne były. Jak opętańcy, rzucały się po głowie, skarżyły się tej cichej nocy, poco je zbudzono ze spokojnego snu, poco zmuszono znowu warować, kiedy tak dobrze było w ciszy i spokoju.
 Żydowin właśnie w tej chwili przemówił do niego:
 — Hej, Janie, Janie! Czy to w Matasowej sadybie koniec świata!
 Klimka milczał. Wewnętrzna walka nieświadomie głosiła mu, że ten człowiek jest przez jakieś złe bóstwo przysłany, że wkrótce całe życie jego ulegnie zmianie na gorsze, że w najbliższych dniach staną się straszne rzeczy.
 A Żydowin ciągnął:
 — Gdyby tak na mnie, cisnąłbym wszystko do dyabła i poszedłbym w szeroki świat.
 Nie wytrzymał Klimka i zapytał:
 — Dalekoś zaszedł: od żydowskich drzwi do karczmy.