Strona:Czerwony kogut.djvu/53

—   47   —

trwożne... Zamilkła orkiestra koników polnych i darmo jej wyczekujesz. Nietoperz przelatuje ponad głową i blizką jesień wróży.
 Wszystko wokół odpoczywa, milczy.
 A tam, daleko, polami, przez jarzyny sunie jakiś szary cień. Szybkimi, nerwowymi kroki idzie wprost na paszę.
 Klimka podnosi co pewien czas głowę i pyta sam siebie:
 — Kto to może iść?
 Wpatrywał się uważnie w ten posuwisty cień na tle nocnego światła, a rozigrana myśl zgadła:
 — Magdzia!
 Naraz krzaki zakryły cień. Za chwilę Magdzia stała już obok Klimki.
 — Poco ty tu? — zapytał zdziwionym głosem, nie podnosząc się z ziemi.
 Magdzia milczała. Prawą ręką ściskała pierś, oddychała ciężko i rozglądała się bojaźliwie.
 — Tu nikogo niema — zapewniał Klimka, gdy zauważył jej niepokój.
 Magdzia usiadła obok niego.
 — Widzisz... ledwo mi się udało... tak śpieszyłam... bałam się, żeby kto... żeby nie zobaczył — mówiła z wielkiemi przerwami.
 — Nie potrzebne to wszystko.
 — Tak dawno rozmawialiśmy...