Strona:Czerwony kogut.djvu/54

—   48   —

 — A co za korzyść z tego?
 — Ty znowu po dawnemu. Dziś porwałeś się na ojca... a przecież obiecałeś...
 — Głupi byłem, to przyobiecałem...
 — Cóż ty... — nagle urwała. Czuła, że tak przemawiając do niego, nic nie wskóra.
 — Widzisz, Janeczku, ty taki dobry byłeś dla mnie ostatnimi czasy, nie wymyślałeś, nie kłóciłeś się z nikim...
 — Na co te głupstwa pleciesz?
 — To nie głupstwa, Janeczku, nie. Ojciec powiadał, że oskarży ciebie przed policyą za odgrażanie się.
 — Przed policyą! — zdziwił się Klimka.
 — Przecież odgrażałeś się przy ludziach, że albo zabijesz go, albo spalisz?
 — Odgrażałem się i zrobię — stanowczo odpowiedział Klimka.
 Magdzia milczała chwilkę.
 — Poco wczoraj Żydowin jeździł z tobą na paszę? — zapytała nagle.
 Klimka wytrzeszczył oczy.
 — Czego wy wszyscy chcecie ode mnie! — zawołał. — Przyczepili się, jak pijawki, i ssą. Dajcie mi już raz święty spokój!
 — Nie gniewaj się, Janeczku, ja ci przecież dobrze życzę: chciałam powiedzieć tobie, że