Strona:Czerwony kogut.djvu/65

—   59   —

łyżkę i cisnął na środek izby, aż się rozleciała na kawałeczki. Matasowa już chciała coś powiedzieć, gdy nagle rozwarły się drzwi i ukazał się Matas.
 — Będziesz mi się tu, durniu, rozbijał! — zawołał.
 — Niech dadzą jeść coś ciepłego, to nikt nie będzie się rozbijał — wysilał się na spokojną odpowiedź.
 — Żryj, co masz pod nosem, i idź konie zaprzęgać — strofował Matas.
 Klimka sięgnął po czapkę i, zostawiwszy jadło, zabierał się do odejścia. Przystanął we drzwiach i odciął się:
 — Ja nie jestem waszym psem: póki nie dostanę ciepłej strawy, nie pójdę do roboty.
 Z temi słowy otworzył drzwi.
 W najwyższej złości Matas porwał z ławy pralnik i cisnął w parobka. Pralnik uderzył o próg i pękł.
 Szał jakiś opętał Klimkę. Zziębnięty, niewyspany, głodny poszedł do stajni, wyprowadził konie, zaprzągł i, usiadłszy na progu maneżu, naprawiał bat.
 Wkrótce przyszedł Matas z oliwiarką, otworzył skrzynię od maszyny i jął smarować.
 W okamgnieniu dojrzał w głowie Kliniki plan: podejść do nachylonego Matasa, powa-