Strona:Czerwony kogut.djvu/76

—   70   —

wargi. Duch chciał zatrzymać w sobie to, co on jeden tylko wiedział.
 — Skąd? — nie wytrzymał Klimka.
 — Z góry.
 — Poco?
 — Patrzyłem na pożar.
 Klimka milczał. Jak gdyby coś w nim poruszyło się i ból zbudziło.
 — Głęboko sięgnąłeś — dobitnie wymówił Żydowin.
 — Ile się dostało, tyle sięgnęło się.
 — Szeroko zahaczone! — zazdrośnie dodał.
 — Na długo wystarczy i tego.
 I znowu zamilkli obaj.
 — Dokąd? — zapytał Klimka.
 Żydowin milczał chwilkę, lecz zaraz, jak gdyby coś postanowił, zaczął:
 — Wściekłość drugi już dzień nęka... miejsca sobie znaleźć nie mogę...
 Klimka słuchał uważnie. Nagle Żydowin zbliżył się, usiadł obok na drugim kamieniu i, jak gdyby opętany, zaczął wywnętrzać się:
 — Odszedłem... w tę noc odszedłem... wściekłość ogarnęła, nie byłbym wytrzymał...
 Klimka zauważył, że Żydowina mocno czuć wódką. Instynktowo wstrząsnął się w duszy, lecz nic nie rzekł, tylko słuchał dalej.