Strona:Czerwony kogut.djvu/79

—   73   —

 — Gdybym mógł to wszystko zapomnieć i nigdy tego roku nie pamiętać...
 — I mnie? — zapytała.
 — Może i ciebie... chociaż ty jedna dobra byłaś dla mnie i teraz nie łajasz mię.
 — Co to pomoże?
 — Tak, to już nic nie pomoże... Lecz inaczej być nie mogło.
 — Nieprawda, Janeczku! Gdybyś był mnie posłuchał i wcześniej odszedł, toby się to nie stało...
 — To niedaleko byłbym zaszedł... może tylko do Żydowina...
 — A dokąd teraz pójdziesz?
 — Pójdę...
 — Lecz dokąd?
 — Nie wiem dokąd... Lecz pójdę... pójdę...
 — O mnie nigdy nie będziesz wspominał, Janeczku, zapomnisz...
 — Może zapomnę, może będę pamiętał — nie wiem...
 Ciężko zrobiło się Magdzi na sercu po tych jego słowach, lecz nie gniewała się, nie narzucała się jemu. Po chwili, jak gdyby nie wierząc we własne siły, dodała:
 — Gdybyś przyrzekł wrócić... poczekałabym...