Strona:Czerwony kogut.djvu/88

—   82   —

 Krystyna wstała i zaczęła zbierać próżne misy i łyżki. Powstawali i Jakób z Janem.
 — To już idziecie?... Pośpieszcie się tylko... może będzie deszcz — tłumaczył gospodarz.
 — Cóż robić... trzeba iść — rzekł Jakób.
 Stary wydał jeszcze jeden, drugi rozkaz i wszyscy opuścili izbę.
 Róża siedziała z oczyma utkwionemi w podłogę. W uszach jej brzmiał jeszcze zdrowy śmiech Krystyny.
 I ona umiała kiedyś tak śmiać się, i ona była tęga, zdrowa, jak Krystyna. Gdzieżeście się podziały, siło i wesołości?... I cóżeście pozostawiły po sobie?... Teraz... Westchnęła ciężko.
 Ból, tam głęboko, wrzał bez ustanku. Zdawało się, że głód szarpał wnętrzności, tymczasem mdli ją, gdy próbuje zjeść... Z dnia na dzień czuje się słabszą, a tak ciężko w czas roboczy. Lecz pracować trzeba...
 — Różo, jakże ci tam?... Czy nie lepiej? — spytała gospodyni.
 — Tak samo — odpowiedziała, nie podnosząc głowy, a po chwili, jakby niechcący dodała: — Jeżeli i dalej tak... nie wiem co będzie...
 — Cóż jej jest? — zapytał obojętnie Ratkus.
 — Zapewne coś wewnątrz zrobiło się... Nic nie je... marnuje się kobieta zupełnie — opowiedziała nieśmiało żona.