Strona:D. M. Mereżkowski - Dekabryści.djvu/129

wypadła mu z kieszeni paczka, obwiązana różową wstążeczką.
 — No cóż! Może będziesz teraz podły! na kanapie leżał i karmelki smoktał — rozśmia łsię Golicyn, a w duszy pomyślał: »Ożenię się z Marynką, stanowczo się ożenię«. Co ja bredzę? — próbował się opamiętać — zginę zapewne za chwilę; no tak, ale jeśli nie zginę, to się ożenię.
 Zbliżył się także Puszczyn, z którym pocałowali się trzykrotnie, jak na Wielkanoc.
 — A jednak zaczęło się, Puszczyn, a tyś mówił, że przed dziesięciu laty ani pomyślić.
 — No, byśmy zaczęli bez pomyślenia.
 — I może źle wyszło?
 — Owszem, dobrze.
 — Wszystko będzie dobrze! Wszystko będzie dobrze! — powtarzał Oboleński, także trochę odurzony, lecz z tak jasnym uśmiechem na twarzy, że patrząc na niego, wszystkim się robiło w duszy jasno.
 A Wilhelm Küchelbeker, dłngi, niezgrabny, podobny do postrzelonej czapli, opowiadał wszystkim, jak go po drodze na plac dorożkarz przewrócił z saniami.
 — Potłukłeś się?
 — Nie! Prosto w śnieg, miękko, byle pistolet nie zamókł.
 — Niby ty umiesz strzelać?
 — Mierzył do wrony, a trafił w krowę.
 — Jakie ty miewasz dziwne przygody, Kuchla!
 — Śmieją się, żeby nie płakać z radości — pomyślał Golicyn i pobiegł rozgorączkowany, by miotać się po całem mieście, szukając Trubeckiego.