Strona:D. M. Mereżkowski - Dekabryści.djvu/143

się wasza cesarska mość i nie chce słuchać o niczem.
 — Więc czegóż oni chcą?
 — Pozwólcie wasza cesarska mość powiedzieć na osobności.
 — Strzeżcie się wasza cesarska mość — podszepnął Benkendorf — to jakaś zbójecka morda. Lecz cesarz pochylił się z konia, nakłaniając ucha.
 — Ot teraz! możnaby go zabić, pomyślał Jakubowicz.
 Nie był tchórzem, i gdyby był postanowił śmierć cesarza, to by się nie zląkł! lecz nie wiedział poco? i za co zabijać. Nieboszczyka cesarza Aleksandra za to, że go w randze nie posunął, ale tego za co? A przytem zdawało mu się, że królobójca musiałby być ubrany czarno i przyjechać na czarnym koniu, i żeby do tego było z paradą, słońce, muzyka, ale tak poprostu zabić, co za przyjemność?
 — Proszę, żeby wasza cesarska mość, zechciał sam do nich podjechać, z nikim innym mówić nie chcą.
 — A o czemże chcą mówić?
 — O konstytucyi — odparł Jakubowicz.
 Jakubowicz kłamał, bo nie zaczynał żadnych układów z buntownikami. Skoro go zdaleka dostrzegli, zaczęli krzyczeć: »Podły ty! i wzięli go na cel, tak, że zaledwie zdążył szepnąć parę słów do ucha Michałowi Bestuzewowi i zaraz uciekł.
 — A ty co myślisz? — pytał cesarz Benkendorfa, powtarzając mu do ucha słowa Jakubowicza.
 — Kartaczy by im posłać, oto co myślę, — zawołał z oburzeniem Benkendorf.