Strona:D. M. Mereżkowski - Dekabryści.djvu/168

 — Jakto co!? Iść do ataku.
 — Nie! Jak wasza wola Golicyn, lecz ja do ataku nie pójdę. Popsulibyśmy sprawę, zmuszając przyjazne nam pułki, do wystąpienia przeciw nam. Proszą tylko o to, by przeczekać do nocy, a wszystkie do nas przejdą. Przetrzymajcie, mówią, a przejdziemy na waszą stronę, skoro noc nastanie, zresztą wojska mamy mało, siły nierówne.
 — A lud! cały lud z nami, dajcie mu tylko broń.
 — Niechże Bóg uchowa! Dać im broń? Samibyście żałowali. Byłby to tylko zamęt, grabież, rzecz zwykła, przelew niewinnej krwi.
 — Unikać należy wszelkiego przelewu krwi i działać ile możności legalnymi środkami — przypomniał ktoś, słowa Trubeckiego.
 — No! a jeśli nas wystrzelają do nocy — rzekł Golicyn.
 — Nie wystrzelają. Nie wzięli nawet jaszczyków z kartaczami.
 — Te przecież łatwo przywieźć.
 — Nie ośmielą się strzelać, zabraknie im odwagi.
 — A jeśli nie zabraknie?
 Oboleński nic nie odrzekł, a Golicyn zrozumiał, że wszelkie namowy są tu bezskuteczne.
 — Patrzcie! patrzcie! — zawołał Michał Bestuzew — baterya się ruszyła.
 Batalion lejb gwardyi Preobrażeńskiego pułku, wystawiony przed ostatnimi pułkami, rozstąpił się na dwie strony. W pustą przestrzeń wytoczone zostały trzy armaty, które obrócono wylotami na buntowników.
 Bestużew wskoczył na stół, aby lepiej widzieć.
 — A oto i kartacze, zaraz je będą ładować — zawołał.