Strona:D. M. Mereżkowski - Dekabryści.djvu/169

 A potem zeskoczył ze stołu, wymachując szablą.
 — Teraz właśnie trzeba iść do ataku i zabrać im armaty.
 Wszyscy zwrócili się do Oboleńskiego, czekając komendy, lecz on milczał, nieruchomy, ze spuszczonemi oczyma, jakby nic nie wiedział i nic nie słyszał. Golicyn chwycił go za rękę.
 — Oboleński, co tobie?
 — O co chodzi?
 — Jakto! Czy nie widzisz, że armaty pod nosem i zaraz strzelać będą.
 — Nie będą! Mówię ci, nie odważą się.
 Armaty stały mniej jak o sto kroków od powstańców, pod komendą podpułkownika Anienkowa, który był członkiem tajnego związku. Łatwo było dopaść ich i zagarnąć, to też Golicyna chwycił gniew.
 — Ależ to waryacya! czysta waryacya! Co ty wyprawiasz?
 — Uspokój się Golicyn, ja już wiem, co robię. Niech oni zaczną pierwsi, a my potem, tak trzeba.
 — Dlaczego trzeba? Mów przecie, przestań bredzić — wołał Golicyn coraz bardziej rozwścieczony.
 — Posłuchaj Golicyn — przemówił Oboleński, wciąż jeszcze nie podnosząc oczu. — Za chwilę przecie umrzemy razem; nie gniewaj się gołąbku, że nie umiem wyrazić, co czuję. Nie potrafię powiedzieć, a tylko wiem, że tylko tak trzeba, nie inaczej, jeśli my z nim.
 — Z kim?
 — O nim zapomniałeś? — przemówił Oboleński, podnosząc oczy z cichym uśmiechem, a wtedy z kolei Golicyn opuścił wzrok.