Strona:D. M. Mereżkowski - Dekabryści.djvu/172

 — Wasza cesarska mość, obłąkańcy ci krzyczą o konstytucyę; kartaczy by im posłać — powtórzył Suchozanet słowa Benkendorfa.
 — Kartacze czy konstytucyę? — pomyślał znów cesarz, tak samo, jak poprzednio.
 Suchozanet czekał rozkazu, lecz cesarz milczał, jakby zapomniał o jego obecności.
 — Armaty nabite? — spytał wreszcie, wypowiadając wyrazy te powoli z wysiłkiem, jakby mu przychodziły z trudem.
 — Tak! wasza cesarska mość, lecz dotąd ślepymi nabojami, czy założyć kartacze?
 — No tak! idź! — odrzekł cesarz również powoli i z wysiłkiem. — Choć nie! czekaj jeszcze — zatrzymał go. — Pierwszy strzał, w powietrze!
 — Słucham! wasza cesarska mość — odrzekł Suchozanet i odjechał do armat, a cesarz patrzył zdsleka, jak ładują je kartaczami.
 Poprzedni strach znikł, ustępując miejsca nowemu. Cesarz nie bał się już o siebie, bo zrozumiał, że powstańcy oszczędzają go i że tak już będzie do końca; natomiast bał się tego, co sam zrobić zamierzał.
 W tej chwili podjechał do niego Benkendorf.
 — Co robić? powiedz co robić? — szepnął mu cesarz do ucha.
 — Jakto? Strzelać stanowczo, wasza cesarska mość, inaczej pójdą za chwilę do ataku i zabiorą nam armaty.
 — Nie mogę! nie mogę! czyż ty nie rozumiesz, że ja nie mogę.
 — Uczucia te przynoszą zaszczyt waszej cesarskiej mości, lecz teraz nie czas na nie. Trzeba zdobyć się na jakieś postanowienie, albo przelać