Strona:D. M. Mereżkowski - Dekabryści.djvu/174

 — Boże mój ratuj, wspieraj! — próbował cesarz modlić się, lecz nie szło mu to.
 — Salwa armatnia po kolei, prawe skrzydło zaczynaj! — krzyknął wreszcie Mikołaj z uczuciem lękliwego zabójcy, który podnosi nóż, nie dlatego żeby uderzyć, lecz na próbę.
 — Zaczynaj, pierwsze działo, pierwsze pierwsze! — pobiegła komenda, po bateryi, od dowódcy do dowódcy.
 — Pierwsze! — powtórzył młodszy komendant Bakunin.
 — Zostaw! — krzyknął cesarz.
 Nóż zawisł w powietrzu; nie był w stanie uderzyć nim. Lecz po chwili znowu.
 — Zaczynaj! pierwsze...
 I znowu.
 — Zostaw! I tak do trzech razy.
 Aż wreszcie.
 — Zaczynaj! pierwsze!
 Dziwne uczucie! jakby w jakiejś potwornej malignie, staczał się z szaleństwa, w szaleństwo, z lęku w lęk. Nagle przypomniał sobie, że pierwsza salwa ma być w powietrze. Kto wie? może się zlękną, rozbiegną, trzeba próbować.
 — Pierwsze! pierwsze! — zabrzmiała znów komenda.
 — Pierwsze pal! — zakomenderował Bakunin.
 Ale ogniomistrz zawahał się nie założył palnika lontowego.
 — Co ty sukinsyn! komendy nie słyszysz! — poskoczył do niego Bakunin.
 — Wasza wielmożność! to przecie swoi — przemówił cicho podoficer i spojrzał ukradkiem na cesarza.