Strona:D. M. Mereżkowski - Dekabryści.djvu/207

koła ust. »Tak więc wygląda ten ich dyktator, trzęsie się cały, ożydział ze strachu« — pomyślał cesarz z nieugaszoną żądzą pogardy.
 Poszedł do więźnia bliżej jeszcze i podnosząc wskazujący palec dotknął prawie jego czoła.
 — Co to było w tej głowie? — rzekł — że wy z waszem imieniem, z takiej rodziny, weszliście w taką sprawę razem z tą całą hołotą.
 Mikołaj miał się sam w tej chwili za Apolla belwederskiego, miażdżącego Tyfona.
 — Wy kniaź Trubecki, pułkownik gwardyi, jak wam nie wstyd.
 Po chwili pierwsza maska spadła i cesarz przywdział drugą, w miejsce groźnej, sentymentalną, tą samą, którą przymierzał niedawno przed Tollem.
 — Taka miła żona! Czy macie dzieci?
 — Nie! Wasza cesarska mość.
 — To bardzo szczęśliwie, że nie macie dzieci, bo los wasz będzie straszny, straszny.
 Pomimo wewnętrznego gniewu Mikołaj był spokojny, wszystko było z góry obmyślone.
 — Od czego tak drżycie?
 — Zziąbłem najjaśniejszy panie, jechałem tu tylko w mundurze.
 — Dlaczego?
 — Bo mi ukradli futro.
 — Kto?
 — Nie wiem. Widocznie w czasie zamięszania przy aresztowaniu; było mnóstwo ludzi — odparł Trubecki i uśmiechnął się, podnosząc oczy; a nie było ani śladu trwogi w tych oczach szarych, wielkich, smutnych i dobrych.
 Stał niezręcznie z rękami założonemi w tył.
 — Raczcie stać, jak należy, ręce do szwów.