Strona:D. M. Mereżkowski - Dekabryści.djvu/210

lecz przypomniał, że to nieprawda, odpowiedział więc inaczej.
 — W politycznych zasadach związku nie było carobójstwa. Chciałem tylko powstrzymać ich od wywołania zaburzeń w wojsku i niepotrzebnego przelewu krwi.
 — Wiedzieliście o zaburzeniach? — spytał cesarz.
 — Wiedziałem.
 — I nie donieśliście?
 — Nie dopuszczałem nawet myśli do siebie, bym mógł uprawnić kogo do nazwania mnie podłym.
 — A teraz, jak was nazywają?
 Trubecki nic nie odrzekł, lecz spojrzał na Mikołaja tak, że zrobiło mu się nieswojo.
 — Przestań się pan wykręcać i mów wszystko, co wiesz — krzyknął Mikołaj groźnie, bo zaczynał go ogarniać gniew.
 — Nic więcej nie wiem.
 — Nie wiecie? a to co?
 Mikołaj poszedł szybko do biurka i wziął zapisaną ćwiartkę papieru, na której położył był przedtem kulę, by papier odrazu znaleść.
 — Może i o tem nie wiecie. — Kto to pisał? Czyja ręka?
 — Moja.
 — A wiecie? że za to samo mógłbym was kazać na miejscu roztrzelać.
 — Każcie wasza cesarska mość! Macie do tego prawo — odparł Trubecki podnosząc ponownie oczy — i wspomniał w myśli »W Bogu nadzieję pokładam i nie trwożę się, cóż mi uczyni człowiek«?
 — Nie trzeba się gniewać, nie trzeba się gniewać — powtarzał w myśli cesarz, lecz było już