Strona:D. M. Mereżkowski - Dekabryści.djvu/215

 — Rano czy wieczór? — chciał spytać, lecz wnet zapomniał i myśleć zaczął o czem innem: chcąc spytać, jak długo był chory.
 Milczał czas jakiś, potem rzekł:
 — Który dziś dzień?
 — Czwartek.
 — A data? — chciał się jeszcze dopytać, lecz nie mógł się na to zdobyć.
 Nagle w tej ciszy posłyszał głuchy huk, podobny do dalekiego strzału.
 — Czy jeszcze strzelają? — zadziwił się i przypomniał sobie, że taki sam huk słyszał przez cały czas w swej gorączce i za każdym razem chciał biedź tam, gdzie strzelają, podnosił się, zrywał do biegu i zostawał na miejscu. »Stali, stali, przestali«, cykał mu jednostajnie zegarek i on uprzytomnił sobie, że to znaczy, iż przestali rewolucyę.
 — Spotniał! — rzekła Marynka, kładąc mu rękę na czole.
 — No! chwała Bogu — przemówił radośnie Foma Fomicz, którego Golicyn poznał po głosie.
 Lekarz onegdaj powiedział: »Byle się tylko spocił, to wyzdrowieje«. Marynka ocierała mu chusteczką czoło i twarz, on patrzył na nią i przypominał jakby poprzez sen wróżebny, beznamiętnie dawny, nieraz prześniony.
 »Miła! miła dzieweczka, owiana tchnieniem miłości, jak rozkwiecony bez, świętością wonnej rosy«.
 Miała na sobie stary popielaty kaftaniczek, z grodenaplu, a na głowie blendynowy czepeczek nocny, z pod którego zwisały się po obu stronach twarzy długie ciemne loki. Twarzyczka jej pobladła i wychudła nieco, przez co duże jej cie-