Strona:D. M. Mereżkowski - Dekabryści.djvu/216

mne oczy zdawały się jeszcze większe i ciemniejsze.
 — Miła, rodzona miła! — wyszeptał i podnieść się starał ku niej.
 Oczy ich spotkały się; Marynka zrozumiała czego chce i położyła mu na ustach dłoń, jak płatki kwiatu rozgrzane od słońca.
 — Czas już podać lekarstwo, Maryo Pawłowna — przemówił Foma Fomicz.
 Maryuka nalała pełną łyżkę mikstury i napoiła go. Było to kwaśne i pachło migdałami i ananasem.
 — Jeszcze! — poprosił Golicyn.
 — Nie można więcej; chcecie pić?
 — Nie, spać.
 — Poczekajcie, głowa za nisko.
 Jedną ręką objęła go pod ramieniem i podniosła z nieoczekiwaną siłą i zręcznością, drugą poprawiała poduszki. Gdy podnosiła go, oparty twarzą o jej ramię, wyczuwał przez stanik jędrny miękkość dziewiczej piersi.
 — Czy tak dobrze? — spytała, ułożywszy mu głowę na poduszkach.
 — Dobrze, Marynko... Mateńko...
 Sam nie wiedział czy powiedział to umyślnie, czy mimowoli, lecz gdy ona uśmiechnęła się, a oczy ich spotkały się powtórnie, powtórzył jeszcze dwukrotnie:
 — Mateńko! Marynko!
 Chciał coś jeszcze dodać, lecz spłynęły na niego, jak gdyby ciemne fale; czuł tylko, że ona całuje go w czoło. Przeżegnała go następnie szepcząc:
 — Spij rodzony mój! śpij z Bogiem!
 Zamknął oczy z uśmiechem i zdawało mu się, że ona go buja, huśta, kołysze.