Strona:D. M. Mereżkowski - Dekabryści.djvu/24

nim bliscy. Raz na rewii koń jego spłoszył się, wyjął wtedy szablę i tak go zaczął okładać, że zwierzę omal nie zdechło. Ten koń to będzie Rosya, mówiono potem, a on szalonym jeźdzcem.
 Spodziewano się wszakże, że może odrzuci koronę z przyrodzonego do niej wstrętu.
 — Zaduszą mnie jak zadusili ojca — powiadał. Znam ja was kanalie, znam! teraz krzyczycie hura, a gdy mnie powloką na miejsce stracenia, i krzykną czy zgoda? wrzeszczyć będziecie z wszystkich sił: zgoda!
 Opowiadano, że gdy przeczytał manifest o swem wstąpieniu na tron, zrobiło mu się słabo i kazał sobie krew puścić.
 — Poco oni werbują mnie na to carowanie, powtarzał; sami nawarzyli piwa, niech je chłepczą.
 Skoro dowiedziano się o tem wszystkiem w Petersburgu, ludzie zaniepokoili s;ę.
 — Nie wolno igrać z ustawowem następstwem tronu jak z prywatną własnością — mówili jedni.
 — Dlaczego nie wolno? — odpowiadali drudzy. U nas w Rosyi wszystko można. Tchórze jesteśmy i niech nam tylko zagrożą hauptwachą, ukorzymy się.
 — Komu też dostaną się barany? — zakładali się dowcipnisie.
 — Jakie barany?
 — A my; czyż nie gonią nas od jednej przysięgi do drugiej jak stado baranów.
 Rozważano, kto będzie lepszy: Konstanty czy Mikołaj?
 Cesarz Paweł I mianował pięciomiesięcznego chłopaczka, Mikołaja, szefem leibgwardyi konnego pułku i dał mu rangę jenerał lejtnanta. Malec bił