Strona:D. M. Mereżkowski - Dekabryści.djvu/249

 — Marynko! Czy drobisz o co cię poproszę? Przyrzeknij.
 Spojrzała na niego.
 — Poco? Wiesz bardzo dobrze, że zawsze robię to co chcesz.
 — Wszystko.
 — No! oczywiście! — odparła, z tym swoim miłym uśmiechem, który tak lubił.
 Zatrzymał się chwilę zbierając siły.
 — Wyjeżdżaj natychmiast do Czeremuszek — rzekł stanowczo.
 Ona przestała szyć; podniosła oczy i spojrzała na niego, długo, uważanie jakby nie rosumiała o co chodzi i próbowała pojąć.
 — A jakże wy bezemnie?
 — Mnie tak lżej.
 — Samemu lżej?
 Milcząc, potwierdził głową.
 Popatrzyła na niego jeszcze uważniej, jeszcze spokojniej i zaczęła:
 — To nie prawda! Dlaczego mówicie nieprawdę?
 — Owszem, to prawda.
 — A no dobrze; ale i wy zróbcie teraz, o co was poproszę i powiedźcie, że nie kochacie mnie, to znaczy nie tak...
 — Jakto nie tak?
 — A oto tak. Jeśli ścisnąć kogo za rękę trochę za mocno, to boli, lecz gdy ranę urazisz, boli nieznośnie. Otóż ja tak kocham, a jeśli wy nie... powiedźcie tylko, to zaraz odjadę.
 Spokojna stanowczość, biła z jej twarzy i głosu i Golicyn zrozumiał, że jeśli powie „nie tak«, ona naprawdę odjedzie i wszystkiemu będzie koniec. Milczała, czekając, a on nic nie mówił;