Strona:D. M. Mereżkowski - Dekabryści.djvu/264

 — Także nie wiem.
 — A może raczycie przypomnieć.
 — Nie! Nie pamiętam.
 — Niedobrą pamięć macie, książę — uśmiechnął się Lewaszew, podkręcając machinalnie wąsa. — Więc ja wam przypomnę, że to są wasze słowa. A teraz czy nie zechcielibyście wymienić tych stowarzyszonych, którzy byli na owem żebraniu?
 — Wybaczcie, panie jenerale, lecz tego żadną miarą nie mogę zrobić.
 — Dlaczego?
 — Dlatego, że wstępując do związku, przysiągłem że nikogo nie zdradzę.
 Lawaszew odłożył pióro i odchylił się w tył na poręcz krzesła.
 — Posłuchajcie, Golicyn! Im dłużej będziecie się zapierać, tem gorzej dla was! Chcecie ratować waszych towarzyszy, lecz nikogo nie uratujecie, a siebie zgubicie. Powtarzam wam, że władze i tak już wiedzą wszystko, a szczere przyznanie z waszej strony potrzebne jest wyłącznie dla was samych i jest jedyną dla was drogą zjednania sobie miłosierdzia cesarza.
 Wypowiedziawszy te słowa, widocznie wyuczone, Lewaszew zapytał jeszcze:
 — No i dlaczego milczycie? Nie chcecie nic powiedzieć?
 — Nie chcę.
 — Więc zmuszą was do mówienia, łaskawy panie. Spełnić muszę obowiązek sędziego i przypomnieć wam, że w Rosyi stosuje się w śledztwie torturę — rzekł Lewaszew, wymawiając z naciskiem każde słowo.
 — Bardzo wam wdzięczny jestem, wasza wielmożność, za to ostrzeżenie, lecz czuję się w obo-