Strona:D. M. Mereżkowski - Dekabryści.djvu/275

 — Poco on zapisuje wasza wielmożność, pistolet głupstwo! Może miałem, może nie miałem, nie ma co zapisywać.
 — A widzieliście jak strzelano do hrabiego Miłoradowicza?
 — Widziałem.
 — Eto strzelał?
 — Tego niewiem.
 — Szkoda! moglibyście uratować niewinnego.
 — Ech! panowie! wy wciąż to samo, czy to koniecznie potrzebne?
 — Koniecznie.
 — No! dajcie uszko, powiem cicho.
 Benkendorf pochylił się, a Odojewski coś mu szepnął do ucha.
 — A potem jak zaczęli strzelać — zaczął znów całkiem głośno i całkiem już spokojnie i wesoło — poszedłem przez Newę na Wasilewski Ostrów, a stamtąd na Mojkę do literata Gendra. Stara Gendrowa bardzo mnie lubi, skoro więc zobaczyła, zakrzyczała: »Uciekaj«. Pieniędzy dała, ja całkiem głowę straciłem i szedłem, gdzie oczy poniosą, chciałem się pod ziemię schować, pod lód. Ludzie w oczy zaglądali, jak wrony w ślepia konającego. Nocowałem w rynsztoku pod mostem; w przerębel wpadłem, tonąłem, zamarzłem, śmierć już czułem. Wylazłem obłocony i znów włóczyłem się dwa dni, Bóg wie gdzie, w Krasnem Siole byłem, w Kateringorze, kożuch kupiłem, czapkę, po chłopsku się przebrałem i wróciłem do Petersburga. Zgłosiłem się do wujaszka Lińskiego, ministra. Obiecał przechować mnie, a potem sam pojechał do policyi i doniósł. No, myślę źle i sam się zgłosiłem.
 — Nie zgłosiliście się, lecz was przywiózł Baszucki.