Strona:D. M. Mereżkowski - Dekabryści.djvu/278

 Mówił tak coraz ciszej, ciszej, aż wreszcie zamilkł, oczy zamknął i niby zasnął! tylko po twarzy ciekły mu łzy, być może przez sen, bo razem uśmiechał się.
 Benkendorf pocałował go w głowę z nieobłudną, być może, czułością.
 W drugim końcu sali taka sama ciężka portyera, jak ta, za którą stał Golicyn, rozsunęła się i wszedł cesarz. Wszyscy go okrążyli, mówiąc pół głosem, aby nie zbudzić chorego, poszczególne tylko słowa dolatywały Golicyna.
 — Byle gorączka się nie podniosła.
 — Krew trzeba puścić, okłady na głowę.
 — Ważne zeznania?
 — Baz związku, bredzenie chorego.
 — To nic, dojdziemy.
 Golicyn nie wiedział sam, kiedy wrócił na dawne miejsce za parawanem i siedział w odrętwieniu dłuższy czas.
 Nagle ocknął się i zobaczył Lewaszewa, który znów zasiadł za swym stolikiem od kart i rozpatrywał papiery.
 Golicyn skoczył i rzucił się ku niemu tak nagle, że Lewaszew drgnął, obejrzał się i zerwał się również.
 — Co to jest? Co wam Golicyn?
 — Prowadźcie mnie do cesarza.
 — Nie można, zajęty, jeśli macie mu co powiedzieć, to i ja powtórzę.
 — Nie! Ja chcę do cesarza, zaraz w tej chwili mnie prowadźcie.
 — Czego pan krzyczy? Czyś pan zmysły postradał?
 — Tak! Postradałem zmysły, rozum straciłem. Jednego już doprowadziliście do obłędu, a